៧-ធម្មទេសនាយាចនគាថា

ពាក្យសូមអារាធនាលោកទេសនា

បទទី១

    គ្រានោះសហម្បតី                                ព្រហ្មជាឥសូរលោកា

ចូលគាល់ព្រះសាស្តា                                 លើកហត្ថាសិរោរាប ។

ហើយពោលពាក្យទូលថា                        សូមករុណាស្តេចទ្រង់ជ្រាប

ដ្បិតសត្វអន់ទន់ទាប                               ទុព្វលភាពបាបក្រៃក្រាស់ ។

ទន្ទឹងព្រះធម៌ថ្លៃ                                         ជានិស្ស័យបច្ច័យច្បាស់

ឥឡូវទ្រង់បានត្រាស់                                 ត្រេកអរណាស់ពុំកន្តើយ ។

សត្វខ្លះក្រាស់ដោយកាម                          មិនយល់តាមត្រៃលក្ខណ៍ឡើយ

ឥឡូវយល់ខ្លះហើយ                                   ដោយអំណាចព្រះមានបុណ្យ ។

បើបានស្តាប់ទេសនា                               បញ្ញាក្លាខ្លាំងលើសមុន

សូមព្រះដ៏មានបុណ្យ                                ទ្រង់និមន្តត្រាស់ទេសនា ។

ប្រោសសត្វបំបាត់សោក                          ទាំងរាគរោគរូបតណ្ហា

ងងឹតប្រែជ្រះថ្លា                                          កើតបញ្ញាភិយ្យោយល់ ។

ត្រៃលោកគោកត្រៃលក្ខណ៍                     សង្សារចក្រវិលមិនដល់

អវិជ្ជាជាឬសគល់                                      ជាបច្ច័យនៃសង្ខារ ។

នាំសត្វឲ្យសោកសៅ                                លិចលង់នៅក្នុងសង្សារ

បញ្ចមារមោហន្ធការ                                 រឹតរុំហុំជុំជិតនៅ ។

ហេតុនោះសូមព្រះអង្គ                               ប្រោសស្រោចស្រង់ដាក់សំពៅ

ចម្លងសត្វឆ្ពោះទៅ                                    កាន់ត្រើយត្រាណនិព្វាននាយ ។

ដូចកល់ប្រទីបធំ                                       សាយត្រសុំភ្លឺព្រោងព្រាយ

បំភ្លឺសត្វទាំងឡាយ                                    ឲ្យសប្បាយក្សាន្តភិរម្យ ។

ព្រះសទ្ធម្មជាស្គរជ័យ                                ព្រះវិន័យជារាងធំ

ព្រះសូត្រជាខ្សែរុំ                                        ព្រះអភិធម្មជាស្បែកដាស ។

អរិយសច្ចជាអន្លូង                                     សម្រប់ទូងឲ្យឮច្បាស់

សត្វលោកងោកងុយណាស់                     ឮស្គរដាសក្រោកឡើងបាន ។

បរិស័ទបួនចំពូក                                                ដូចផ្កាឈូកក្នុងជលដ្ឋាន

ខ្លះផុសចាំសូរ្យឆាន                                   រះនិងរីកដោយរស្មី ។

ព្រះធម៌ជាសូរ្យសែង                                  រះឡើងចែងចាំងរស្មី

បំភ្លឺលោកទាំងបី                                       ឲ្យយល់ផ្លូវឋានសុខា​ ៕

ចប់បទទី ១

៨-ពាក្យសូមអារាធនាលោកទេសនា

បទទី ២

សហម្បតីព្រហ្ម                                 ឱនបង្គំអារាធនា

សម្តេចព្រះភគវា                                       ដោយគាថាយ៉ាងនេះឯង ។

ព្រះពុទ្អទ្រង់អនុកូល                                 ព្រមទទួលនឹងសម្តែង

ដោយតុណ្ហីភាពថ្លែង                                តាមភាវគុណករុណា ។

ទើបក្រោកចាកទីនោះ                             ភក្រ្តាឆ្ពោះព្រៃមិគទាយ៌

យាងចេញចរលីលា                                  ពីទីនោះដោយព្រះបាទ ។

ញ៉ាំងសត្វចូលពុទ្ធចក្រ                             មានបញ្ចវគ្គីយ៍ជាអាទិ៍

ឲ្យផឹកអម្រឹតជាត                                      រសនិព្វានតាមធម្មតា ។

ចាប់ផ្តើមពីនោះឯង                                  ទ្រង់សម្តែងធម៌ទេសនា

ធ្វើពុទ្ធក្រិត្យា                                             អស់វស្សាសែសិបប្រាំ ។

ពុំថយពុំបន្ធូរ                                             ប្រយោជន៍យូរអង្វែងឆ្នាំ

សម្រេចបុញ្ញកម្ម                                        ដល់សព្វសត្វទាំងភពត្រ័យ ។

ហេតុនោះឥឡូវនេះ                                   យើងខ្ញុំនេះសាទរក្រៃ

បពិត្រព្រះគុណថ្លៃ                                    សូមនិមន្តប្រោសទេសនា ។

អនុគ្រោះពួកបរិស័ទ                                 ដែលជាប់ខាត់ដោយមោហា

ឲ្យកើតមានបញ្ញា                                      ប្រាកដនាទីនេះហោង ៕

ចប់បទទី ២

៩-បទអារាធនាធម្មទេសនា

អហំរីខ្ញុំម្ចាស់                                    សូមឱកាសក្រាបប្រតិបត្តិ

ដល់អស់ពួកបរិស័ទ                                 ដែលលះកាត់ក្តីកង្វល់ ។

ហើយមកប្រជុំគ្នា                                                ព្រោះប្រាថ្នាយកកុសល

ហេតុនេះសូមតម្កល់                                  តាំងចិត្តស្តាប់ធម៌ទេសនា ។

ដើម្បីជាការបុណ្យ                                    នឹងជាគុណច្រើនណាស់ណ៎ា

អំណាចស្តាប់ទេសនា                              ដោយជ្រះថ្លាក្នុងសន្តាន ។

សូមតាំងចិត្តឲ្យស្អាត                                ខ្ញុំអារាធនាថ្កាន

និមន្តលោកនិទាន                                    ទេសន៍ទូន្មានយើងរាល់គ្នា ។

សូមពុទ្ធបរិស័ទ                                         ដែលប្រតិបត្តិគាល់ត្រៀបត្រា

កមពោលកុំចរចារ                                   និយាយគ្នាបែរមុខក្រោយ  ។

សូមផ្ចង់នៅសញ្ញា                                     ផ្ទៀងសោតាស្តាប់កុំធ្លោយ

ទើបនឹងបានផលសោយ                          អានិសង្សប្រាំប្រការ ៕

                      ថ្ងៃអាសាឡ្ហបូជា

បណ្តាថ្ងៃបូជាទាំងអស់ អាសាឡ្ហបូជា ជាទិវាដ៏សំខាន់បំផុតមួយនៅក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា​ថេរវាទ ។ ទិវានេះ តែងត្រូវបានប្រារព្ធឡើងជារៀងរាល់ឆ្នាំនៅថ្ងៃ ១៥កើត ខែអាសាឍ ។ គោលបំណង ឬហេតុទាំងឡាយ ដែលនាំឲ្យមានទិវានេះ រួមមាន៖​

1. ព្រះពោធិសត្វ ទ្រង់ចុះចាប់បដិសន្ធិ ឬចាប់កំណើត
2. ព្រះសិទ្ធត្ថ គោតម ទ្រង់ចេញសាងព្រះផ្នួស
3. ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធជាម្ចាស់ ទ្រង់ចេញសម្តែងព្រះធម៌ដំបូង ហៅថា បឋមទេសនា គឺទ្រង់សម្តែងធម្មចក្កប្បវត្តនសូត្រប្រោសជដិលទាំងប្រាំនាក់ បន្ទាប់ពីការត្រាស់ដឹង​ឬថាជាថ្ងៃកំណើ់តព្រះធម៌ដែលព្រះពុទ្ធទ្រង់ប្រកាសសម្តែងដំបូងបំផុត
4. ព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ ទ្រង់ស្ថាបនាព្រះសង្ឃ
5. ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ទ្រង់សម្តែងយមកប្បាដិហារយ៍ ឬ សម្តែងឫទ្ធិ ។

ហេតុទាំងប្រាំខាងលើនេះ សុទ្ធតែកើតឡើងក្នុងថ្ងៃ ១៥ កើត ខែអាសាឍ ។ ដូចនេះ ពុទ្ធបរិស័ទទាំងអស់ គប្បីបំពេញបុណ្យកុសលដោយធម្មានុធម្មប្បដិបត្តិបូជាគឺការបូជា​ដោយការប្រតិបត្តតាមសមគួរដល់ធម៌ មាន ការឲ្យទាន ការរក្សាសីល និង ការចម្រើន​ភាវនា ដើម្បីបង្កើនបុណ្យកុសលឲ្យច្រើនថែមទៀត ។ សូមអនុមោទនា!!!

អ្នកបួសមានប្រយោជន៍៥យ៉ាង

១ បួសដើម្បីកាន់ទង់ជ័យនៃព្រះអរហន្ត។

២ បួសដើម្បីធ្វើឲ្យទេវតានិងមនុស្សទ.មានបសាទសទ្ធាជ្រះថ្លាក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា ។

៣ បួសដើម្បីសិក្សានូវត្រៃសិក្ខាផ្លូវព្រះពុទ្ធសាសនាឲ្យច្បាស់លាស់។

៤ បួសដើម្បីរម្ងប់បង់នូវសេចក្តីមិនប្រមាទក្នុងធម៌និងវិន័យ។

៥ បួសដើម្បីនឹងធ្វើព្រះនិព្វានឲ្យជាក់ច្បាស់ទៅអនាគត។