រូបអនុស្សាវរីយ៍បានទៅទេសចរនៅសហរដ្ឋអាមេរិក រូប

នេះថ្ងៃទី១០វិញមកស្រុកវិញ នៅថ្ងៃទី២៨-៥-២០១៩

              នៅព្រលានយន្តហោះរដ្ចវីជីញ៉ា អាមេរិក

រូបអនុស្សាវរីយ៍បានទៅទេសចរនៅសហរដ្ឋអាមេរិក រូប

នេះថ្ងៃទី១០វិញមកស្រុកវិញ នៅថ្ងៃទី២៨-៥-២០១៩

              នៅព្រលានយន្តហោះរដ្ចវីជីញ៉ា អាមេរិក

 រូបអនុស្សាវរីយ៍បានទៅទេសចរនៅសហរដ្ឋអាមេរិក រូប

នេះថ្ងៃទី១០វិញមកស្រុកវិញ នៅថ្ងៃទី២៨-៥-២០១៩

              មកដល់ព្រលានយន្តហោះ Hong kong 

 រូបអនុស្សាវរីយ៍បានទៅទេសចរនៅសហរដ្ឋអាមេរិក រូប

នេះថ្ងៃទី១០វិញមកស្រុកវិញ នៅថ្ងៃទី២៨-៥-២០១៩

              មកដល់ព្រលានយន្តហោះ Hong kong 

 រូបអនុស្សាវរីយ៍បានទៅទេសចរនៅសហរដ្ឋអាមេរិក រូប

នេះថ្ងៃទី១០វិញមកស្រុកវិញ នៅថ្ងៃទី២៨-៥-២០១៩

              មកដល់ព្រលានយន្តហោះ Hong kong 

 រូបអនុស្សាវរីយ៍បានទៅទេសចរនៅសហរដ្ឋអាមេរិក រូប

នេះថ្ងៃទី១០វិញមកស្រុកវិញ នៅថ្ងៃទី២៨-៥-២០១៩

              មកដល់ព្រលានយន្តហោះ Hong kong 

 រូបអនុស្សាវរីយ៍បានទៅទេសចរនៅសហរដ្ឋអាមេរិក រូប

នេះថ្ងៃទី១០វិញមកស្រុកវិញ នៅថ្ងៃទី២៨-៥-២០១៩

              មកដល់ព្រលានយន្តហោះ Hong kong 

 រូបអនុស្សាវរីយ៍បានទៅទេសចរនៅសហរដ្ឋអាមេរិក រូប

នេះថ្ងៃទី១០វិញមកស្រុកវិញ នៅថ្ងៃទី២៩-៥-២០១៩

              មកដល់ព្រលានយន្តហោះសឹងតឹងញ៉ឹក 

                              ក្រុងព្រៃនគរ

 រូបអនុស្សាវរីយ៍បានទៅទេសចរនៅសហរដ្ឋអាមេរិក រូប

នេះថ្ងៃទី១០វិញមកស្រុកវិញ នៅថ្ងៃទី២៩-៥-២០១៩

              មកដល់ព្រលានយន្តហោះសឹងតឹងញ៉ឹក ក្រុងព្រៃនគរ អង្គុយចាំឡានវិលទៅស្រុក

           

សទ្ធា ៤

                       សទ្ធា ៤ ១២កើតទ្របទ ទី១១-៩-២០១៩

សទ្ធា ៤

សទ្ធា ៤ (ជំនឿ, ការជឿដែលប្រកបដោយហេតុផល –

១. កម្មសទ្ធា (ជឿកម្ម, ជឿច្បាប់នៃកម្ម, ជឿថាកម្មមានពិត គឺជឿថា បើធ្វើអ្វីដែលប្រកបដោយចេតនា គឺផ្ចង់ចិត្តធ្វើទាំងដឹង រមែងជាកម្ម គឺជាអំពើអាក្រក់ឬល្អកើតឡើងក្នុងចិត្ត ជាហេតុបច្ច័យឱ្យកើតផលល្អផលអាក្រក់តទៅ អំពើមិនសោះសូន្យ និងជឿថាផលដែលត្រូវការសម្រេចបានដោយទង្វើ មិនមែនដោយការអង្វរករ ឬដេកចាំជោគវាសនាជា

២. វិបាកសទ្ធា (ជឿវិបាក, ជឿផលនៃកម្ម, ជឿថាផលនៃកម្មមានពិត គឺជឿថាកម្មដែលធ្វើហើយត្រូវតែមានផល និងផលត្រូវមានហេតុ ផលល្អកើតអំពីកុសលកម្ម ផលអាក្រក់កើតអំពីអកុសលកម្ម

៣. កម្មស្សកតាសទ្ធា (ជឿថាសត្វមានកម្មជារបស់ខ្លួន, ជឿថាម្នាក់ៗ ជាម្ចាស់នៃកម្ម នឹងត្រូវទទួលខុសត្រូវសោយវិបាក ប្រព្រឹត្តទៅតាមកម្មរបស់ខ្លួន

៤. តថាគតពោធិសទ្ធា (ជឿការត្រាស់ដឹងរបស់ព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់, ជឿជាក់ក្នុងអង្គព្រះតថាគតថាទ្រង់ជាព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ទ្រង់មានព្រះគុណទាំង ៩ ប្រការ ត្រាស់សម្ដែងធម៌ បញ្ញត្តវិន័យទុកដោយល្អ ទ្រង់ជាអ្នកនាំផ្លូវដែលបង្ហាញឱ្យឃើញថា មនុស្សគឺយើងគ្រប់គ្នានេះ ប្រសិនបើទូន្មានខ្លួនដោយល្អ ក៏អាចចូលដល់ភូមិធម៌ដ៏ឧត្តុង្គឧត្តមបរិសុទ្ធផូរផង់រួចផុតចាកទុក្ខបាន ដូចដែលព្រះអង្គបានបំពេញទុកជាតួយ៉ាង

សទ្ធាទាំង ៤ យ៉ាងនេះ ចំពោះខទី ៤ ប៉ុណ្ណោះដែលប្រាកដក្នុងព្រះបាលី(ពុទ្ធវចនៈ) បើពិចារណាតាមសេចក្ដីឃើញថា សទ្ធាទាំង ៣ ខខាងដើមរមែងសង្គ្រោះចូលក្នុងខទី ៤ បាន ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ខទី ៣ មានគោលធម៌ដែលសម្ដែងទុកស្រដៀងគ្នាគឺ កម្មស្សកតាញាណ បញ្ញាឈ្វេងយល់ភាវៈដែលសត្វមានកម្មជារបស់ខ្លួន ។

ពុទ្ធសាសនិកជន គួរមានសទ្ធាទាំង ៤ ខនេះ ជាពិសេសខទី ៤ ព្រោះថាបើយើងជឿជាក់ថាព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ត្រាស់ដឹងពិត យើងក៏នឹងជឿថាពាក្យប្រៀនប្រដៅផ្សេងៗ ដែលព្រះអង្គបានសម្ដែង ជារឿងពិត ជារឿងបដិបត្តិតាមហើយនឹងបានទទួលផលតាមសមគួរដល់ការបដិបត្តិពិត មិនហួសពីសមត្ថភាពរបស់មនុស្ស មិនមែនជារឿងគិតស្រមើស្រមៃ

៧-ធម្មទេសនាយាចនគាថា

ពាក្យសូមអារាធនាលោកទេសនា

បទទី១

    គ្រានោះសហម្បតី                                ព្រហ្មជាឥសូរលោកា

ចូលគាល់ព្រះសាស្តា                                 លើកហត្ថាសិរោរាប ។

ហើយពោលពាក្យទូលថា                        សូមករុណាស្តេចទ្រង់ជ្រាប

ដ្បិតសត្វអន់ទន់ទាប                               ទុព្វលភាពបាបក្រៃក្រាស់ ។

ទន្ទឹងព្រះធម៌ថ្លៃ                                         ជានិស្ស័យបច្ច័យច្បាស់

ឥឡូវទ្រង់បានត្រាស់                                 ត្រេកអរណាស់ពុំកន្តើយ ។

សត្វខ្លះក្រាស់ដោយកាម                          មិនយល់តាមត្រៃលក្ខណ៍ឡើយ

ឥឡូវយល់ខ្លះហើយ                                   ដោយអំណាចព្រះមានបុណ្យ ។

បើបានស្តាប់ទេសនា                               បញ្ញាក្លាខ្លាំងលើសមុន

សូមព្រះដ៏មានបុណ្យ                                ទ្រង់និមន្តត្រាស់ទេសនា ។

ប្រោសសត្វបំបាត់សោក                          ទាំងរាគរោគរូបតណ្ហា

ងងឹតប្រែជ្រះថ្លា                                          កើតបញ្ញាភិយ្យោយល់ ។

ត្រៃលោកគោកត្រៃលក្ខណ៍                     សង្សារចក្រវិលមិនដល់

អវិជ្ជាជាឬសគល់                                      ជាបច្ច័យនៃសង្ខារ ។

នាំសត្វឲ្យសោកសៅ                                លិចលង់នៅក្នុងសង្សារ

បញ្ចមារមោហន្ធការ                                 រឹតរុំហុំជុំជិតនៅ ។

ហេតុនោះសូមព្រះអង្គ                               ប្រោសស្រោចស្រង់ដាក់សំពៅ

ចម្លងសត្វឆ្ពោះទៅ                                    កាន់ត្រើយត្រាណនិព្វាននាយ ។

ដូចកល់ប្រទីបធំ                                       សាយត្រសុំភ្លឺព្រោងព្រាយ

បំភ្លឺសត្វទាំងឡាយ                                    ឲ្យសប្បាយក្សាន្តភិរម្យ ។

ព្រះសទ្ធម្មជាស្គរជ័យ                                ព្រះវិន័យជារាងធំ

ព្រះសូត្រជាខ្សែរុំ                                        ព្រះអភិធម្មជាស្បែកដាស ។

អរិយសច្ចជាអន្លូង                                     សម្រប់ទូងឲ្យឮច្បាស់

សត្វលោកងោកងុយណាស់                     ឮស្គរដាសក្រោកឡើងបាន ។

បរិស័ទបួនចំពូក                                                ដូចផ្កាឈូកក្នុងជលដ្ឋាន

ខ្លះផុសចាំសូរ្យឆាន                                   រះនិងរីកដោយរស្មី ។

ព្រះធម៌ជាសូរ្យសែង                                  រះឡើងចែងចាំងរស្មី

បំភ្លឺលោកទាំងបី                                       ឲ្យយល់ផ្លូវឋានសុខា​ ៕

ចប់បទទី ១

៨-ពាក្យសូមអារាធនាលោកទេសនា

បទទី ២

សហម្បតីព្រហ្ម                                 ឱនបង្គំអារាធនា

សម្តេចព្រះភគវា                                       ដោយគាថាយ៉ាងនេះឯង ។

ព្រះពុទ្អទ្រង់អនុកូល                                 ព្រមទទួលនឹងសម្តែង

ដោយតុណ្ហីភាពថ្លែង                                តាមភាវគុណករុណា ។

ទើបក្រោកចាកទីនោះ                             ភក្រ្តាឆ្ពោះព្រៃមិគទាយ៌

យាងចេញចរលីលា                                  ពីទីនោះដោយព្រះបាទ ។

ញ៉ាំងសត្វចូលពុទ្ធចក្រ                             មានបញ្ចវគ្គីយ៍ជាអាទិ៍

ឲ្យផឹកអម្រឹតជាត                                      រសនិព្វានតាមធម្មតា ។

ចាប់ផ្តើមពីនោះឯង                                  ទ្រង់សម្តែងធម៌ទេសនា

ធ្វើពុទ្ធក្រិត្យា                                             អស់វស្សាសែសិបប្រាំ ។

ពុំថយពុំបន្ធូរ                                             ប្រយោជន៍យូរអង្វែងឆ្នាំ

សម្រេចបុញ្ញកម្ម                                        ដល់សព្វសត្វទាំងភពត្រ័យ ។

ហេតុនោះឥឡូវនេះ                                   យើងខ្ញុំនេះសាទរក្រៃ

បពិត្រព្រះគុណថ្លៃ                                    សូមនិមន្តប្រោសទេសនា ។

អនុគ្រោះពួកបរិស័ទ                                 ដែលជាប់ខាត់ដោយមោហា

ឲ្យកើតមានបញ្ញា                                      ប្រាកដនាទីនេះហោង ៕

ចប់បទទី ២

៩-បទអារាធនាធម្មទេសនា

អហំរីខ្ញុំម្ចាស់                                    សូមឱកាសក្រាបប្រតិបត្តិ

ដល់អស់ពួកបរិស័ទ                                 ដែលលះកាត់ក្តីកង្វល់ ។

ហើយមកប្រជុំគ្នា                                                ព្រោះប្រាថ្នាយកកុសល

ហេតុនេះសូមតម្កល់                                  តាំងចិត្តស្តាប់ធម៌ទេសនា ។

ដើម្បីជាការបុណ្យ                                    នឹងជាគុណច្រើនណាស់ណ៎ា

អំណាចស្តាប់ទេសនា                              ដោយជ្រះថ្លាក្នុងសន្តាន ។

សូមតាំងចិត្តឲ្យស្អាត                                ខ្ញុំអារាធនាថ្កាន

និមន្តលោកនិទាន                                    ទេសន៍ទូន្មានយើងរាល់គ្នា ។

សូមពុទ្ធបរិស័ទ                                         ដែលប្រតិបត្តិគាល់ត្រៀបត្រា

កមពោលកុំចរចារ                                   និយាយគ្នាបែរមុខក្រោយ  ។

សូមផ្ចង់នៅសញ្ញា                                     ផ្ទៀងសោតាស្តាប់កុំធ្លោយ

ទើបនឹងបានផលសោយ                          អានិសង្សប្រាំប្រការ ៕

                      ថ្ងៃអាសាឡ្ហបូជា

បណ្តាថ្ងៃបូជាទាំងអស់ អាសាឡ្ហបូជា ជាទិវាដ៏សំខាន់បំផុតមួយនៅក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា​ថេរវាទ ។ ទិវានេះ តែងត្រូវបានប្រារព្ធឡើងជារៀងរាល់ឆ្នាំនៅថ្ងៃ ១៥កើត ខែអាសាឍ ។ គោលបំណង ឬហេតុទាំងឡាយ ដែលនាំឲ្យមានទិវានេះ រួមមាន៖​

1. ព្រះពោធិសត្វ ទ្រង់ចុះចាប់បដិសន្ធិ ឬចាប់កំណើត
2. ព្រះសិទ្ធត្ថ គោតម ទ្រង់ចេញសាងព្រះផ្នួស
3. ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធជាម្ចាស់ ទ្រង់ចេញសម្តែងព្រះធម៌ដំបូង ហៅថា បឋមទេសនា គឺទ្រង់សម្តែងធម្មចក្កប្បវត្តនសូត្រប្រោសជដិលទាំងប្រាំនាក់ បន្ទាប់ពីការត្រាស់ដឹង​ឬថាជាថ្ងៃកំណើ់តព្រះធម៌ដែលព្រះពុទ្ធទ្រង់ប្រកាសសម្តែងដំបូងបំផុត
4. ព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ ទ្រង់ស្ថាបនាព្រះសង្ឃ
5. ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ទ្រង់សម្តែងយមកប្បាដិហារយ៍ ឬ សម្តែងឫទ្ធិ ។

ហេតុទាំងប្រាំខាងលើនេះ សុទ្ធតែកើតឡើងក្នុងថ្ងៃ ១៥ កើត ខែអាសាឍ ។ ដូចនេះ ពុទ្ធបរិស័ទទាំងអស់ គប្បីបំពេញបុណ្យកុសលដោយធម្មានុធម្មប្បដិបត្តិបូជាគឺការបូជា​ដោយការប្រតិបត្តតាមសមគួរដល់ធម៌ មាន ការឲ្យទាន ការរក្សាសីល និង ការចម្រើន​ភាវនា ដើម្បីបង្កើនបុណ្យកុសលឲ្យច្រើនថែមទៀត ។ សូមអនុមោទនា!!!

អ្នកបួសមានប្រយោជន៍៥យ៉ាង

១ បួសដើម្បីកាន់ទង់ជ័យនៃព្រះអរហន្ត។

២ បួសដើម្បីធ្វើឲ្យទេវតានិងមនុស្សទ.មានបសាទសទ្ធាជ្រះថ្លាក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា ។

៣ បួសដើម្បីសិក្សានូវត្រៃសិក្ខាផ្លូវព្រះពុទ្ធសាសនាឲ្យច្បាស់លាស់។

៤ បួសដើម្បីរម្ងប់បង់នូវសេចក្តីមិនប្រមាទក្នុងធម៌និងវិន័យ។

៥ បួសដើម្បីនឹងធ្វើព្រះនិព្វានឲ្យជាក់ច្បាស់ទៅអនាគត។

ប្រវត្តិ និង អានិសង្សការកសាងព្រះពុទ្ធរូប ***កុណាសូមផុសរូបលោកគ្រូ១ណា៏***

ប្រវត្តិ និង អានិសង្សការកសាងព្រះពុទ្ធរូប ***កុណាសូមផុសរូបលោកគ្រូ១ណា៏***

           ការកសាងព្រះពុទ្ធប្បដិមា តាងព្រះបរមរូបនៃព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធជាម្ចាស់កើតមានតាំងពីសម័យពុទ្ធកាលម៉្លេះ ដោយមានសេចក្ដីដំណាលយ៉ាងខ្លីថា ព្ររាជាព្រះបាទ បសេនទិកោសល បានក្រាបបង្គំទូលសូមព្រះពុទ្ធានុញ្ញាត ដើម្បីសាងព្រះពុទ្ធរូបតាងព្រះអង្គដោយខ្លឹមចន្ទន៍សម្រាប់ជាទីសក្ការបូជា នៃពុទ្ធបរិស័ទទូទៅ ។ ឯរចនាប័ទ្មដែលខ្មែរយើងនិយមកសាងមាន ៨បែបគឺៈ

         ១ - វិតក្កមុទ្រ ទ្រង់ព្រះភ្នែន ព្រះហស្តស្ដាំផ្ងារឡើង ព្រះហស្តឆ្វេងតម្រួតលើព្រះភ្នែន (ត្រាស់ដឹង) ។
          ២ - ភូមិស្បស្សមុទ្រ ទ្រង់ព្រះភ្នែន ព្រះហស្តឆ្វេងផ្ងារលើភ្លៅ ព្រះហស្តស្ដាំផ្កាប់លើភ្លៅចង្អុលដី (ផ្ចាញមារ) ។
          ៣ - ធម្មចក្កមុទ្រ ទ្រង់ព្រះភ្នែន ព្រះហស្តដូចជាបង្វិលកង់ (សម្ដែងធម្មចក្រ) ។
         ៤ - អភយមុទ្រ ទ្រង់ព្រះសណ្ឋិត (ឈរ) ព្រះហស្តស្ដាំរាទៅមុខ ព្រះហស្តឆ្វេងសំយុងចុះ (ឱ្យអភ័យសត្វ) ។
        ៥ - វរមុទ្រ ទ្រង់ព្រះសណ្ឋិត (ឈរ) ព្រះហស្តទាំងពីរសំយុងចុះ (ប្រទានពរ) ។
        ៦ - បត្តទានមុទ្រ ទ្រង់សណ្ឋិត (ឈរ) ឱបបាត្រ (បិណ្ឌបាត) ។
        ៧ - សយនមុទ្រ ផ្ទំផ្អៀងទៅស្ដាំ ព្រះបាទឆ្វេង ត្រួតលើព្រះបាទស្ដាំ ព្រះហស្តឆ្វេងសណ្ដូកត្រង់លើព្រះកាយ ព្រះហស្តស្ដាំបត់គងលើខ្នើយ (បរិនិព្វាន) ។
         ៨ - នាគមុទ្រ ទ្រង់គង់សមាធិ នាគបើកពពារប្រក់ពីលើ ។
ព្រះសុគតសាស្ដាចារ្យជាម្ចាស់នៃយើង ព្រះអង្គទ្រង់ត្រាស់សម្ដែងសរសើរអំពីអានិសង្សនៃការជួសជុល និងការកសាងព្រះពុទ្ធរូប ដែលត្រូវបានទទួលសន្ទិដ្ឋិកផល និងសម្បរាយិកផល យ៉ាងច្រើនជាអនេកប្បការដោយលើកយកនូវបុគ្គលាធិដ្ឋាន កាលទ្រង់សោយព្រះជាតិជា កុលភទ្ទកុមារ និងព្រះ វីរិយបណ្ឌិតពោធិសត្វ មកសម្ដែងដូចតទៅនេះ

         ក្នុងកាលដ៏យូរលង់ទៅហើយ មានពាណិជម្នាក់ឈ្មោះ កុលភទ្ទកុមារ នៅក្នុងនគរអមរវតី ។ ថ្ងៃមួយ កុលភទ្ទកុមារ បានបររទេះចេញទៅជួញ ស្រាប់តែប្រទះឃើញ ព្រះពុទ្ធប្បដិមាមួយអង្គ ដែលសាងពីដីស្អិត បាក់ម្រាមព្រះហស្តមួយ ទើបព្រះពោធិសត្វច្របាច់ដីស្អិត លាយជាមួយនឹងប្រេងតម្រាមព្រះហស្តនោះឱ្យមានលក្ខណៈល្អដូចដើម រួចបូជាដោយទៀន ធូប ផ្កាភ្ញី ផ្សេងៗ ប្រគល់ឱ្យនាងទាសីថែរក្សាហើយតាំងសេចក្ដីប្រាថ្នាថា « ដោយអានិស្ស នៃការកសាងម្រាមព្រះហស្តនេះ សូមកុំឱ្យមានសត្រូវមកយាយីខុំ្ញ នៅជាតិជាទីបំផុត សូមឱ្យខុំ្ញបានត្រាស់ជាព្រះពុទ្ធមួយព្រះអង្គ ដើម្បីស្រោចស្រង់សត្វលោក » ។
              លុះអស់ជីវិត កុលភទ្ទកុមារ បានទៅកើតក្នុងឋានសួគ៌ទេវលោកអស់សែនអត្តភាពច្យុតពីទេវលោកមកចាប់បដិសន្ធិជាបុត្រ ព្រះរាជាក្រុងពារាណសីទ្រង់មានឫទ្ធានុភាពខ្លាំងណាស់ សេះ ដំរី ដ៏កាចសាហាវ ដែលគ្មាននរណាបង្ក្រាបបានព្រះរាជកុមារអង្គនេះ គ្រាន់តែយកម្រាមព្រះហស្តចង្អុល ក៏ខ្លបខ្លាចឥតហ៊ានកម្រើក ។ ហេតុដូច្នេះហើយ ទើបព្រះរាជវង្ស ថ្វាយព្រះនាមថា « វដ្ដង្គុលីរាជកុមារ » ។ មិនយូរប៉ុន្មាន វដ្ដង្គុលីរាជកុមារ បានឡើងគ្រងរាជ្យ បន្តពីព្រះវររាជបិតាទ្រង់គ្រប់គ្រង អាណាចក្រប្រកបដោយធម៌ ។ កិត្តិស័ព្ទរបស់ព្រះអង្គល្បីល្បាញសុះសាយ ធ្វើឱ្យស្ដេចទាំង ១០១ នគរ ក្នុងជម្ពូទ្វីបច្រណែនលើកទ័ពមកច្បាំង លុះមកដល់ពាក់កណ្តាលផ្លូវព្រះរាជាទាំងនោះ បានបញ្ជូនរាជទូតទៅថ្វាយដំណឹងដល់ព្រះបាទ វដ្ដង្គុលីរាជកុមារ ។ ព្រះបាទ វដ្ដង្គុលីរាជកុមារ ទ្រង់ជ្រាបហើយ ក៏សួរទៅរាជទូតថា តើស្ដេចទាំងនោះមានពលយោធាប៉ុន្មាន បានជាចង់ធ្វើសង្គ្រាមនឹងយើង ? រាជទូតក្រាបទូលថាៈ មាន ១៨អក្ខោភិនី ។
ឮដូច្នេះ ព្រះរាជា វដ្ដង្គុលីរាជកុមារ មានព្រះទ័យបារម្ភខ្លាចមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិតមនុស្ស ទើបទ្រង់ហាមមិនឱ្យពលសេនារបស់ខ្លួនច្បាំង ហើយទ្រង់ចេញធ្វើយុទ្ធវិធី ដោយគ្រាន់តែយកម្រាមព្រះហស្តចង្អុល ពួកសត្រូវក៏បរាជ័យ បាក់បបខ្លបខ្លាចធ្លាក់ពីលើខ្នងសេះ ខ្នងដំរី ដេកដួល រួចលើកទ័ពត្រឡប់ទៅកាន់នគររៀងៗខ្លួនវិញ ។
ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធសម្ដែងបញ្ជាក់អំពីអានិសង្សថាៈ បុគ្កលណាកសាងព្រះពុទ្ធប្បដិមា នឹងបានជាព្រះឥន្ទសោយទេវសម្បត្តិអស់ ៧ ជាតិ បានជាស្ដេចចក្រពត្តិ ១០០ ជាតិ បានជាស្ដេចបទេសរាជជាច្រើនអសង្ខេយ្យជាតិ ។ មួយវិញទៀត បុគ្គលណាបានធ្វើសង្ខារណកិច្ច ជួសជុលព្រះពុទ្ធប្បដិមាបាក់បែក ដោយហោចត្រឹមតែដីស្អិតក៏បានអានិសង្សរាប់មិនអស់ ។

            សេចក្ដីដំណាលមួយទៀតថាៈ ក្នុងកាលកន្លងយូរលង់មកហើយ មានស្ដេចពីរព្រះអង្គ ជាមិត្តសម្លាញ់នឹងគ្នា មួយអង្គគង់នៅបញ្ចាលរដ្ឋ និងមួយអង្គទៀតគង់នៅមហារដ្ឋរាជនគរ ។
ថ្ងៃមួយស្ដេចនៅដែនបញ្ចាល បាននាំយកនូវសំពត់រតនកម្ពលទៅថ្វាយស្ដេចមហារដ្ឋរាជជាសម្លាញ់ ។ កាលបើ ទ្រង់ទតឃើញសំពត់កម្ពលនោះហើយក៏មានព្រះតម្រិះថាៈ បណ្ណាការ ដែលមហាមិត្តបានផ្ញើមកឱ្យអញ គឺជាវត្ថុដែលមានតម្លៃណាស់ អញគួរផ្ញើតបវិញនូវវត្ថុណាមួយ ដែលមានតម្លៃជាងនេះ ។ ដោយទ្រង់ឈ្វេងយល់ថា មានតែព្រះពុទ្ធរតនៈទេ ដែលថ្លៃលើស ។ ដូច្នេះអញគួរសាងព្រះពុទ្ធប្បដិមា ដែលជារតនៈប្រសើរបំផុត ក្នុងលោកទាំងបី ទើបទ្រង់បញ្ជាជាងឱ្យផែមាសសាងជាព្រះពុទ្ធរូប រួចដង្ហែរដោយក្បួននាវា ទៅថ្វាយស្ដេចបញ្ចាលរដ្ឋវិញ ។

             ព្រះរាជាទ្រង់ថ្វាយបង្គំព្រះពុទ្ធរូប ហើយបូងសង្រូងថា « បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចម្រើន សម្លាញ់របស់ខុំ្ញព្រះអង្គ (ព្រះបាទបញ្ចាលរដ្ឋ) ជាមនុស្សមិច្ឆាទិដ្ឋិ សូមព្រះអង្គមេត្តាប្រោសស្ដេចនេះ ឱ្យបានតាំនៅក្នុងសម្មាទិដ្ឋិ ដោយអនុគ្រោះនៅពេលព្រះអង្គទ្រង់យាងដល់នគរបញ្ចាលហើយ សូមទ្រង់សម្ដែងបាដិហារ្យដើម្បីញ៉ាំងស្ដេចនោះឱ្យកើតសេចក្ដីជ្រះថ្លា ដល់នូវព្រះរតនត្រ័យ ជាទីពឹងទីរឭក ។ ក្រោយពីអធិដ្ឋានរួចហើយ ព្រះបាទមហារដ្ឋរាជ ក៏បានយាងចុះដង្ហែរព្រះដំណើរព្រះពុទ្ធរូប លុះដល់ជម្រៅទឹកត្រឹមព្រះសូរង ។
            ក្នុងពេលនោះ មានហេតុអស្ចារ្យកើតឡើង គឺលើផ្ទៃសមុទ្រមានធ្នារទឹករាបស្មើ ប្រកបដោយបញ្ចពណ៍បទុមជាតិ ផុសលេចឡើង លើផ្ទៃទឹកធ្វើសក្ការបូជា ឯពពួកនាគរាជព្រមទាំងបរិវារ បាននាំនូវគន្ធមាលា មកបូជាថ្វាយព្រះពុទ្ធប្បដិមា ពួកអាកាសទេវតាបានបាចទិព្វបុប្ផានានា ព្រមទាំងមាន ប្រគំតូរ្យតន្ត្រី សូររងំពិរោះគួរជាទីមនោរម្យ ។ កាលបើក្បួនភេត្រា ទៅដល់នគរបញ្ចាលហើយ រាជទូតទាំងឡាយបានចូលក្រាបបង្គំទូលថ្វាយអំពីអច្ឆរិយហេតុផ្សេងៗព្រះរាជាមានព្រះទ័យសោមនស្សក្រៃលែង ទើបទ្រង់ចាត់ចែងគ្រឿងសក្ការសម្រាប់បូជាដ៏មហោឡារិក ។ ឯអាមាត្យ មុខមន្ត្រី បរិវារ និង មហាជន ក៏បាននាំគ្នាទៅទទួលព្រះពុទ្ធរូប អំពីភេត្រារួចបានធ្វើសក្ការបូជាគ្រប់ៗគ្នា ហើយប្រកាសខ្លួនជាឧបាសក ឧបាសិកា ដោយយកព្រះរតនត្រ័យ ជាទីពឹងទីរឭកអស់មួយជីវិត គ្រប់ៗគ្នា ។ ខណៈនោះ ព្រះពុទ្ធរូបបានសម្ដែងបាដិហារ្យ បញ្ចេញឆព្វណ្ណរង្សី (រស្មីប្រាំមួយពណ៍) ភ្លឺពណ្ណរាយនៅឰដ៏អាកាស និងផ្សព្វផ្សាយទៅគ្រប់ទិសទាំងពួង ពពួកទេវតានាំគ្នាធ្វើសក្ការបូជា យ៉ាងគគ្រឹកគគ្រេងរីឯមនុស្សម្នា មហាជនបាននាំគ្នាចេញ ពីគ្រប់មជ្ឈដ្ឋាន ធ្វើសក្ការបូជា នាផែនដី (នៅពេលនោះ ទេវតា និងមនុស្សលោកមើលគ្នាឃើញទៅវិញទៅមក) ។

            ព្រះរាជាបានក្រាបបង្គំអារាធនាព្រះពុទ្ធរូប ចុះពីលើសិពណ៌សិវិកាដង្ហែយាងចូលក្នុងព្រះនគរបញ្ចាល ។ ទ្រង់បានបញ្ជាឱ្យជាងឆ្លាក់ខ្លឹមចន្ទន៍ សាងព្រះពុទ្ធរូបមួយអង្គទៀត តម្កល់ទុកក្នុងសាលា ហើយប្រកាសដំណឹងឱ្យមហាជន ដែលមានមាសតិចក្ដី ច្រើនក្ដី ចូលរួមចាប់កុសលដើម្បីយកមកទឹប ព្រះពុទ្ធរូបតាមសទ្ធាជ្រះថ្លារៀងៗខ្លួន ។
             កាលនោះ ទុគ្គតវីរិយបណ្ឌិតពោធិសត្វ មានសទ្ធាជ្រះថ្លាខ្លាំងបំផុត មានបំណងចង់លក់ខ្លួនដើម្បីទិញមាសទឹប ព្រះពុទ្ធរូបនោះ ប៉ុន្តែប្រពន្ធ និងកូនមិនយល់ព្រមឱ្យធ្វើដូច្នោះទេ ឯនាង និងកូនក៏សុខចិត្តលក់ខ្លួនជំនួសយកប្រាក់ជូនវីរិយបណ្ឌិត ទិញមាសមកទឹបព្រះពុទ្ធរូប ។ ពេលនោះ អ្នកយាមរក្សាព្រះពុទ្ធរូបក្នុងសាលា ហាមឃាត់វីរិយបណ្ឌិតមិនឱ្យយកមាសទៅទឹបព្រះពុទ្ធរូបមុនព្រះរាជា គឺត្រូវរង់ចាំឱ្យព្រះរាជាមកទឹបមុនសិន ។ តែដោយវីរិយបណ្ឌិតអង្វរច្រើនពេក ទើបអ្នកយាមប្រាប់ឱ្យចូលទៅក្រាបបង្គំទូលសូមព្រះរាជានុញ្ញាតពីព្រះរាជា ។ ព្រះរាជាត្រាស់ថាៈ បើព្រះពុទ្ធរូបមានព្រះពុទ្ធដីកាអនុញ្ញាត ឯងចូរទឹបមុនយើងចុះ ។ វីរិយបណ្ឌិត ក៏ត្រឡប់មកកាន់សាលា ហើយតាំងសច្ចាធិដ្ឋាន សូមព្រះពុទ្ធរូប មេត្តាបើកព្រះឱស្ឋ មានពុទ្ធដីកាឱ្យឃើញជាក់ស្ដែង ។ ពេលនោះទេវតារក្សានគរ បានចូលសណ្ឋិតក្នុងអង្គព្រះពុទ្ធប្បដិមា ញ៉ាំងព្រះពុទ្ធប្បដិមាខ្លឹមចន្ទន៍នោះ ឱ្យមានភាពដូចកាលព្រះអង្គគង់ធរមាននៅ បញ្ចេញឆព្វណ្ណរង្សី ព្រមទាំងមានព្រះពុទ្ធដីកាថាៈ « វីរិយបណ្ឌិត ចូរអ្នកទឹបព្រះពុទ្ធរូបតាមប្រាថ្នាចុះ » 

          វីរិយបណ្ឌិតក៏យកមាសទៅទឹបព្រះពុទ្ធប្បដិមាភ្លាម ។
              បន្ទាប់ពីបានទឹបព្រះពុទ្ធរូប ដោយមាសបន្តិចបន្តួចមក វីរិយបណ្ឌិតពោធិសត្វ មានមនសិការសម្លឹងពិនិត្យយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់នូវសោភណភាព ដែលភ្លឺចញ្ចែងចញ្ចាចល្អត្រកាលនៅត្រង់កន្លែងទឹបនោះ ក៏មានប្រីតាប្រាមោទ្យ ប្រកបដោយសេចក្ដីជ្រះថ្លាកើនឡើងដល់កម្រិត បង្កើតការព្រឺរោម ព្រឺស្បែក ឈរជើងស្ទើរមិនជាប់ដី ហើយក៏រត់ផង ដើរផង ស្រែកឃោសនាថា « ប្រសិនបើ អ្នកណាមានឯកទេស អាចផែសាច់ធ្វើជាមាសកើត ខុំ្ញនឹងអារសាច់របស់ខុំ្ញធ្វើជាមាស ដើម្បីទឹបព្រះពុទ្ធរូបបន្ថែមទៀត ហើយខុំ្ញនឹងសូមលើកជូននូវចំណែកបុណ្យដល់អ្នកនោះឱ្យបានផលស្មើៗគ្នា » ។
ដោយសច្ចវាចា ប៉ុណ្ណេះជាដើម សក្កទេវរាជ ក៏បានត្រាស់ប្រើវិស្សកម្មទេវបុត្តឱ្យនិម្មិតកាយ ក្លាយខ្លួនជាជាងមាសម្នាក់ ចុះមកជួបហើយតបថា ខុំ្ញជាជាងចេះរូបមន្តអាចផ្សំសាច់ ផែធ្វើជាមាសបានយ៉ាងពិតប្រាកដ » ។
               លុះអារសាច់ប្រគល់ឱ្យជាង ផែធ្វើមាសគ្រប់គ្រាន់ល្មមហើយ វីរិយបណ្ឌិត ក៏យកសន្លឹកមាសនោះ ទៅទឹបព្រះពុទ្ធប្បដិមា លុះត្រាសព្វកន្លែង បង្កើតឱ្យមានរស្មីភ្លឺពណ្ណរាយ ត្រចះត្រចង់គួរជាទីជ្រះថ្លាយ៉ាងក្រៃលែង ។
កាលបើទ្រង់ជ្រាបពត៌មាននេះហើយ ព្រះរាជាក៏ត្រាស់ហៅ វីរិយបណ្ឌិត មកហើយទ្រង់ព្រះរាជទានទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើន ឯអ្នកនគរក៏បាននាំយកមាសប្រាក់សំពត់ និងសំលៀកបំពាក់មកជូនគ្រប់ៗគ្នា ។ វីរិយបណ្ឌិត បានមករស់នៅជាមួយនឹងគ្រួសារប្រកបដោយសុខដុមរុមនា ដរាបអស់ជីវិតរៀងៗខ្លួន ។
លុះចុតិពីអត្តភាពនេះមក វីរិយបណ្ឌិត បានអន្ទោលព្រះជាតិ ក្នុងសុគតិភព (មនុស្សលោក ទេវលោក ព្រហ្មលោក) និងបានសោយរាជ្យជាស្ដេចចក្រពត្តិរាប់សែនជាតិ ។
ក្នុងបច្ឆឹមជាតិ ព្រះវីរិយបណ្ឌិត ទ្រង់បានត្រាស់នូវអនុត្តរសម្មាសម្ពោធិញ្ញាណដែលគ្មានបុគ្គលណាម្នាក់ ក្នុងត្រៃភពប្រៀបផ្ទឹមស្មើនឹងព្រះអង្គបានឡើយ ។
          សូមបញ្ជាក់ថាៈ បណ្ដាឆព្វណ្ណរង្សី (រស្មី៦ពណ៍) ។ សម្បុរលឿង (ពណ៍មាសទឹកដប់) ជាពណ៍ទី ២ គឺជាអានិសង្សដែលព្រះសមណគោតមបរមគ្រូជាម្ចាស់នៃយើងទ្រង់បំពេញព្រះបារមី អារសាច់ផែធ្វើមាសទឹបព្រះពុទ្ធរូប កាលសោយព្រះជាតិជា ព្រះវីរិយបណ្ឌិត នោះឯង ។ សរសេរចេញពីសៀវភៅប្រវត្តិកសាងព្រះពុទ្ធ ដោយព្រះសង្ឃវត្តអូរត្រាវ ២០១៨